Prawne aspekty ochrony zieleni w miastach
W myśl Ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska z dnia 31 stycznia 1980 r. ( Dz. U. z dnia 1994 r., nr 49, poz. 196 ) układ terenów zieleni miejskiej powinien zapewnić właściwe warunki zdrowotne, klimatyczne i wypoczynkowe mieszkańców miasta oraz zaspokajać ich potrzeby związane z zamieszkaniem, pracą i wypoczynkiem. Tereny zieleni miejskiej powinny, w miarę możliwości, łączyć się z terenami zalesionymi.
Zmiana przeznaczenia terenu zieleni miejskiej, jak również terenu przeznaczonego w planie zagospodarowania przestrzennego na zieleń, na inne cele może odbyć się jedynie po uprzednim wprowadzeniu i uchwaleniu zmian w planie zagospodarowania przestrzennego.
Ochrona zieleni w mieście polegać ma w myśl ustawy m.in. na stosowaniu środków chemicznych na ulicach, placach i drogach tylko w taki sposób, aby nie szkodziły zieleni, oraz na takim prowadzeniu robót ziemnych w pobliżu drzew lub ich zespołów, który nie szkodzi drzewom.
Zarówno jednostki organizacyjne, jak i osoby fizyczne zobowiązane są do utrzymywania drzew i krzewów znajdujących się na ich nieruchomościach we właściwym stanie, a na ich usunięcie potrzebne jest zezwolenie terenowego organu administracji.
Wszystkie lasy znajdujące się w granicach administracyjnych miast i w odległości 10 km od granic miast liczących ponad 50 tyś. mieszkańców uznawane są za ochronne, czyli podlegają szczególnej ochronie. Gospodarka leśna w lasach ochronnych powinna być prowadzona w sposób zapewniający ciągłe spełnianie przez nie celów, dla których zostały wydzielone, poprzez zachowanie trwałości lasów (m.in. poprzez dbanie o stan zdrowotny i sanitarny lasów) oraz zagospodarowanie i ochronę lasów w drodze kształtowania właściwej struktury gatunkowej i przestrzennej lasu ( w celu zwiększenia odporności lasu na czynniki destrukcyjne ), ustalenia etapu cięć, ograniczenia stosowania zrębów zupełnych oraz zakazu pozyskiwania żywicy i karpiny.
Ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych z dnia 26 marca 1982 r. (Dz. U. nr 11, poz. 79 wraz z późniejszymi zmianami) wprowadza też wiele ograniczeń w przeznaczeniu gruntów na inne, poza rolniczymi leśnymi, cele. Na cele nierolnicze i nieleśne przeznaczyć można wszystkie nieużytki, a w razie ich braku grunty o najniższej przydatności produkcyjnej, zwłaszcza zaś grunty położone pomiędzy terenami użytkowanymi w inny (niż rolniczy lub leśny) sposób oraz w bezpośrednim sąsiedztwie tych terenów. Obszary gruntów przeznaczonych na cele nierolnicze lub nieleśne ograniczyć należy do najmniejszych rozmiarów umożliwiających realizacje przyjętych celów. Zmiany przeznaczenia gruntów dokonać można jedynie w ramach planów przestrzennego zagospodarowania miasta (Rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 25 sierpnia 1992 r., Dz. U. nr 67, poz. 337).
Wskazane zapisy ustawowe sprzyjają, więc ochronie terenów zielonych przed przeznaczeniem ich na inne cele i ograniczają konkurencje w zakresie użytkowania terenu.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.